Michalitki w Farze [Cz. 2]

Archiwalne zdjęcia Sióstr Michalitek w Farze

Historia Sióstr Michalitek w Farze cz. 1

Przez cztery lata siostry posługiwały księżom, a na utrzymanie zarabiały szyciem i haftowaniem szat liturgicznych. Wciąż jednak przeżywały fakt, że nie pracują z dziećmi. W 1945 roku pojawiła się szansa takiej pracy ponieważ w sąsiednim budynku przy ul. Grodzkiej KOSp.-RGO zorganizował "Pogotowie" dla dzieci potrzebujących natychmiastowej pomocy. Początkowo zakład świadczył pomoc doraźną, ale z czasem został przekształcony w dom dla sierot z pobytem stałym. Zakład ten został zorganizowany w 1944 roku. Warunki jednak w Pogotowiu były bardzo ciężkie, dzieci były niedożywione, chore, nie dbano o ich higienę. Siostry widząc zaczęły reagować i w marcu 1945 roku dzięki staraniom przełożonej s. Gabrieli Sporniak objęły zarząd Domu Dziecka przy ul. Grodzkiej 8. Do pracy z dziećmi zostały skierowane: s. Gabriela Sporniak, s. Ksawera Hadam i s. Jolanta Bociańska. Dzieci było ok. 80. "Najmłodsze dwulatki, z braku odpowiednich warunków były bardzo zaniedbane". Po ciężkich zmaganiach z wieloma niedostatkami siostry doprowadziły zakład do rozkwitu, za co zyskały ogólne uznanie. Dzieci miały poszyte nowe ubranka, miały posiłki, uczyły się i mimo rozpiętości wiekowej tworzyły dobrą rodzinę.

Dom dziecka siostry prowadziły do września 1949 roku, ponieważ pod koniec roku szkolnego władze zdecydowały o upaństwowieniu placówki.
 
W 1951 roku w Radomiu pracowało 6 sióstr, które oprócz stołówki zajmowały się kościołem parafialnym, bielizną kościelną, ubierały także kościół oo. Jezuitów, opiekowały się chorymi w parafii.

Od 1952 roku siostry "z Rwańskiej" zaczęły prowadzić katechizację, liczba katechetek się zwiększała. Placówka zaczęła się rozwijać. Z czasem na ul. Rwańskiej pracowało 12 sióstr z czego 8 było katechetkami.

Obsługę kościoła i katechizację przy kościele św. Trójcy siostry pełniły do 1975 roku. Ale do początku lat 90-tych księża jezuici stołowali się w kuchni u sióstr na ul. Rwańskiej.

Z dniem 15 stycznia 1955 roku, po uzyskaniu wcześniejszej zgody ks. bp Jana Lorka, siostry objęły również swoją pracą gospodarstwo domowe (kuchnię i pralnię) w klasztorze u oo. Bernardynów. Cztery siostry zamieszkały w klasztorze oo. Bernardynów, ale podlegały przełożonej domu zakonnego przy ul. Rwańskiej. U oo. Bernardynów siostry pracowały do grudnia 1969 roku.

Trzeba zaznaczyć, że siostry "z Rwańskiej" oprócz swoich stałych obowiązków, były często proszone przez okolicznych proboszczów m.in. z Orońska, Zakrzewa, Pionek, kaplicy na Firleju o robienie dekoracji w kościołach na odpusty, święta czy z okazji innych ważnych dla parafii uroczystości oraz o przygotowywanie w tych parafiach posiłków odpustowych dla kapłanów.

W 1977 roku siostry objęły prowadzenie kancelarii parafialnej w parafii farnej w której pracowały do 2002 roku. Pierwszą długoletnią kancelistką była s. Beata Klimczak.

Ważnym dziełem dla wspólnoty sióstr przy ul. Rwańskiej była inicjatywa s. Juliuszy Krajewskiej, którą siostry podjęły w 1984 roku. Siostra jako katechetka widziała naglący potrzebę zorganizowania czasu dla dzieci i udzielenia im pomocy w odrabianiu lekcji. Pierwsze spotkanie z dziećmi odbyło się 4 listopada 1984 roku w piwnicy plebani przy kościele pw. św. Jana Chrzciciela. Stojąca tu w grocie Figura Matki Bożej zainspirowała dzieci do nazwy miejsca spotkań "Kapliczka". Na początku spotkania odbywały się raz w tygodniu. Wśród wielu atrakcji dzieci miały tzw. Słówka dotyczące aktualnego wydarzenia Roku Liturgicznego, śpiewano piosenki, organizowano zawody i zajęcia plastyczne. Wilgoć i zimno salki zmusiły do zmiany  miejsca spotkań. Po dwóch latach działalności "Kapliczki" dzieci zaczęły gromadzić w tzw. "Kaplicy-Piątce", gdzie odbywały się także lekcje religii. Od 1986 roku dzieci mogły gromadzić się codziennie. W tym roku "Kapliczka" przyjęła nazwę "Oratorium Sługi Bożego Ks. Bronisława Markiewicza". Grupa rozrastała się. Organizowano coraz atrakcyjniejsze zajęcia. Za podstawowy cel obrano sobie szeroko pojętą opiekę nad dzieckiem. Dziewczynki bardzo chętnie brały udział w zajęciach kulinarnych. Starsze uczyły się szycia, ale zawsze priorytetem było najpierw odrabianie lekcji i nauka. Istotnym rysem działalności "Kapliczki" było przygotowywanie inscenizacji okolicznościowych.

Dzięki staraniom sióstr i przychylności władz miasta warunki lokalowe znacznie się polepszyły gdy z jednego pomieszczenia dzieci przeniosły się do kamienicy Rynek 9, gdzie do dyspozycji miały kilka sal do zajęć, siłownię, kuchnię i kaplicę. 14 grudnia 1992 roku placówka została wpisana do ewidencji w kuratorium Oświaty w Radomiu jako "Katolickie Ognisko Wychowawcze Oratorium", które po 4 latach zmieniło nazwę na "Katolicka Świetlica Profilaktyczno-Wychowawcza Oratorium".
 
W 2001 roku w Farze zmienił się Ksiądz proboszcz. Została zmniejszona liczba sióstr pracujących w parafii prawie o połowę. Siostry zostały zwolnione z pracy katechetycznej i pracy w kancelarii parafialnej.

W 2003 roku niespodziewanie Oratorium musiało opuścić kamienicę przy ul. Rynek 9. Władze miejskie znalazły nowe miejsce dla Oratorium - przy ul. Moniuszki 5. Warunki lokalowe były jednak znacznie trudniejsze. Każdego dnia dzieci zbierały się na Rynku i pod opieką siostry i świeckich wychowawców wędrowały na ulicę Moniuszki gdzie były prowadzone zajęcia. Wobec niedogodnej sytuacji dla oratorium, siostry szukały nowego rozwiązania.

Dzięki władzom miasta siostry zakupiły w 2003 roku na korzystnych warunkach, dawny budynekizby wytrzeźwień przy ul. Wernera 7A. Budynek został gruntownie przebudowany i dostosowany do potrzeb Świetlicy. We wrześniu 2005 roku rozpoczęła się przeprowadzka sióstr do nowego domu. Natomiast 26 października 2005 roku odbyły się pierwsze zajęcia w "nowym Oratorium".

8 września 2005 roku ks. bp Zygmunt Zimowski udzielił pozwolenia na erygowanie kaplicy w nowym domu przy ul. Wernera 7A. 5 listopada siostry przeżywały w katedrze radomskiej diecezjalne dziękczynienie za beatyfikację bł. ks. Bronisława Markiewicza. Tego dnia także ks. bp Zygmunt Zimowski przy współudziale ks. bpa Stefana Siczka, bpa Adama Odzimka oraz bp seniora Edwarda Majerskiego dokonał poświęcenia nowego domu sióstr i świetlicy. Na patronkę domu została obrana Matka Boża Ubogich z Banneux. Święto patronalne wspólnoty zostało ustalone na dzień 15 stycznia. Dnia 15 stycznia 1933 roku w Banneux (Belgia) po raz pierwszy Matka Boża ukazała się dwunastoletniej Marietcie Beco.

20 maja 2006 roku świetlica została wpisana do Rejestru placówek opiekuńczo-wychowawczych województwa mazowieckiego. Nowe pomieszczenia świetlicy są dostosowane do potrzeb realizacji programu profilaktyczno-wychowawczego, a plac zabaw cieszy się wielkim powodzeniem u dzieci.

Obecnie w domu przy ul. Wernera przebywa 6 sióstr, które posługują modlitwą i pracą: w Oratorium, w katechizacji dzieci w PSP nr 7, w zakrystii w kościele farnym, w kuchni domowej i przy pielęgnacji ogrodu.